Ο Αγιος ΣιλουανΟς ο ΑθωνΙτης_ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

 

Αγίου  Σωφρονίου 

Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.
Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά τής χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας.
Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά». Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό. Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ' όλες τις δεήσεις.
Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν αυτό πού ανέχονται σ' άλλους, σ' αυτόν δεν το συγχωρούν η εργασία του πληρώνεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω από το νόμιμο, το σώμα του εύκολα προσβάλλεται από ασθένειες. Η φύση, οι άνθρωποι, όλα στρέφονται εναντίον του. Παρότι τα φυσικά του χαρίσματα δεν είναι κατώτερα από τα χαρίσματα των άλλων, δεν βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες να τα χρησιμοποίηση. Επί πλέον υπομένει πολλές επιθέσεις από τις δαιμονικές δυνάμεις και το αποκορύφωμα είναι ή ανυπόφορη θλίψη από τη θεία εγκατάλειψη.
Τότε κορυφώνεται το πάθος του, γιατί πλήττεται ο όλος άνθρωπος σ' όλα τα επίπεδα της υπάρξεως του.
Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο;... Είναι δυνατό αυτό;...

Κι εν τούτοις στη θέση του βιώματος της εγγύτητας του Θεού έρχεται στην ψυχή το αίσθημα πώς Εκείνος είναι απείρως, απροσίτως μακριά, πέρα από τους αστρικούς κόσμους κι όλες οι επικλήσεις προς Αυτόν χάνονται αβοήθητες στο αχανές του κοσμικού διαστήματος. Ή ψυχή εντείνει εσωτερικά την κραυγή της προς Αυτόν, αλλά δεν βλέπει ακόμα ούτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά. Όλα κατορθώνονται με δυσανάλογα μεγάλο κόπο. Ή ζωή γεμίζει από μόχθους κι αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πώς βαραίνει πάνω του ή κατάρα και ή οργή του Θεού.Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πώς η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ' όλες τις πτυχές της ζωής του.Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πώς, όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι’ Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ' άλλους. Όσο πληρέστερη και ισχυρότερη είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο θεό, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέτρο της δοκιμασίας και η πληρότητα της πείρας, πού μπορεί να φτάσει σε μεγάλο βαθμό.Τότε γίνεται ολοφάνερο πώς έφτασε στα όρια, πού δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος.
(σελ 259, αποσπάσματα)

«Ιερομάρτυς π.Αναστάσιος Σαπουνίδης»

Στην φωτογραφία είναι ο Αγιος Παΐσιος με τόν π. Αναστάσιο Σαπουνίδη από τα Κομνηνά τής Ξάνθης. Η φωτογραφία την  1984 στην Παναγούδα.. 

Ο πατέρας Αναστάσιος θανατώθηκε μαρτυρικά την 25η Φεβρουαρίου 2002 στα Κομνηνά της Ξάνθης από σατανιστές, ο θάνατός του αποδόθηκε από τις αρχές σε ατύχημα. Βρέθηκε καμμένος και με κομμένα χέρια. Κάποιοι ενώ ήξεραν δεν μίλησαν. Από ό,τι φαίνεται απειλήθηκαν οι οικογένειές τους.

  ΕΡΕΥΝΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ : Σοφία Κιόρογλου

 Πρόκειται για ένα σύγχρονο Ιερομάρτυρα που βοήθησε με το ιδιαίτερο χάρισμα του πάρα πολύ κόσμο. Παρότι θανατώθηκε μαρτυρικά την 25η Φεβρουαρίου 2002 στα Κομνηνά της Ξάνθης από σατανιστές, ο θάνατός του αποδόθηκε από τις αρχές σε ατύχημα. Βρέθηκε καμμένος και με κομμένα χέρια. Κάποιοι ενώ ήξεραν δεν μίλησαν. Από ό,τι φαίνεται απειλήθηκαν οι οικογένειές τους.

 

 

Virginia Woolf "Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου"

  Η Αντελιν Βιρτζίνια Στήβεν- Γουλφ (1882-1941) είναι από τους σημαντικότερους συγγραφείς του Μεσοπολέμου, κριτικός και μυθιστοριογράφοςμε πλούσια κοινωνική δράση (μαχητικά υπερασπίστηκε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών). Αμφισβητήθηκε και πολεμήθηκε από πολλούς, χωρίς να μπορεί ν' αγνοηθεί από κανένα. Αυτό που είναι ελάχιστα γνωστό είναι το γεγονός ότι η Βιρτζίνια Γουλφ ήταν οδοντίατρος, γεγονός που την καθιστά από τις πρώτες γιατρούς συγγραφείς. Η τρικυμιώδης ζωή της με τις συχνές νευρωτικές κρίσεις και τις αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοκτονίας, βρήκε τη (γαλήνη) στα νερά του ποταμού Αουζ, όπου τελικά πνίγηκε στις 28 Μαρτίου 1941.

    Από τα γνωστότερα έργα της : Η κυρία Νταλαγουέι, Μέχρι τον φάρο, Τα κύματα, Ορλάντο δεν έπαψαν να διαβάζονται και να μεταφέρονται στον κινηματογράφο, ενώ η συναρπαστική της προσωπικότητα έγινε αφορμή για πολλά πετυχημένα βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες από το “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;” μέχρι τις “Ώρες”.

Η Βιρτζίνια Γουλφ είχε επισκεφθεί δυο φορές την Ελλάδα, που την αγαπούσε πολύ, όπως φαίνεται από το γράμμα που έστειλε στη φίλη της Έθελ Σμιθ.

Τετάρτη 4 Μαίου 1932 μΧ

Ξενοδοχείο Ματζέστικ Αθήνα

Λοιπόν πού είναι το λάθος στη χρονολογία; Τι σχέση έχει εδώ ο΄Αινστάιν; Για πληρέστερη ενημέρωσή του προσθέτω. 11,35, ένα καυτό πρωινό. Είμαι καθισμένη στο κρεβάτι μου, με το μελανοδοχείο πάνω στο κομοδίνο, ένα τεράστιο καλόγερο στο πηγούνι μου -προιόν του κρύου και της σκόνης- αλλά κατά τ' άλλα πανευτυχής.

Γιατί δε μου είπες ποτέ ότι η Ελλάδα είναι όμορφη; Γιατί δεν ανέφερες ποτέ τη θάλασσα και τους λόφους, τις κοιλάδες και τα λουλούδια; Μόνο εγώ έχω μάτια και τα βλέπω; Εθελ σου το αναγγέλω επισήμως: Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Ο Μάιος είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Ελλάδα και Μάης μαζί!

Ας πάρουμε για παράδειγμα τ' αηδόνια που τραγουδούσαν κρυμένα στα κυπαρρίσια, όταν καθόμαστε στη ρεματιά. Και γέμισα την ποδιά μου κατακόκκινες ανεμώνες .

Ναι, αλλά εσύ θέλεις γεγονότα Μπέκεντερ. Ωραία λοιπόν. Από τη Αθήνα εις Κόρινθον. Ανοικοδόμηση πόλεως μετά από σεισμόν. Κόλπος (διώρυγα) κλειστός λόγω πτώσεως βράχων. Έξι γάιδαροι απασχολούνται δια την απομάκρυνσιν των βράχων με κάρα. Αυτό θα πάρει 6 μήνες μέ 1 χρόνο. Στο μεταξύ παρακώλυσις συγκοινωνιών. Δελφοί απεκόπησαν. Πορτοκάλια αδύνατον να βρεθούν εις ξενοδοχείον. Από Κόρινθον (αυτά όλα μέσα σε ένα μεγάλο ανοιχτό αυτοκίνητο του Γκόλμαν, που οδηγούσε τέλεια πάνω σε δρόμους που έμοιαζαν με σβυσμένους κρατήρες- ένας γοητευτικός οδηγός) εις Μυκήνας. Με μια λέξη: υπέροχα!

H Eρμού τη δεκαετία του 1930

Το Κολωνάκι της δεκαετία του 1930

Βόμβος μελισσών στον τέφο του Αγαμέμνονα. Πώς είναι ο στίχος; “Η περικεφαλαία του έγινε κυψέλη μελισσών”; Τσάι στην “Ωραία Ελένη”, μες στους κάμπους. Βατράχια που κοάζουν, το βράδυ στο Ναύπλιο. Α και την άλλη μέρα ανεβήκαμε ένα πέρασμα που μας τσάκισε τα νεύρα. Τιναζόμασταν στα ύψη σαν βέλος στην κόψη ενός ξυραφιού, σπηλιές μέσα σε βράχους σε αβύσσους χίλια πόδια κάτω από το αριστερό μας μάτι και γάιδαροι που ξεπρόβαλαν στις στροφές προς τη Μητροβίτσα κι από κει Μυστράς! Βυζαντινή εκκλησία εξαίσια, χωρικοί αξιαγάπητοι, καφές σε χωριάτικο καφενείο κι από κει πίσω στην Αθήνα κι όλο ν' ανεβαίνει η ζέστη και να δυναμώνει ο αέρας και τα δένδρα ν' ανθίζουνε μπροστά στα μάτια μας, θύσανοι βιολετιοί, άσπροι, πορφυροί -με μου ζητάς να τεκμηριώσω αυτά τα στοιχεία- με φόντο έναν ουρανό με άσπιλο γαλάζιο.

Ύστερα μια μέρα στην Αθήνα. Μεγάλη Παρασκευή σύμφωνα με τους βαρβαρικούς τους υπολογισμούς, αλλά Θε μου, Έθελ, πόσο προτιμώ τους βαρβαρικούς τους υπολογισμούς από την προτεσταντική μας ορθοδοξία! Τη νύχτα ενώ όλα σιγούν μέσα στη ζέστη σταθήκαμε στο μπαλκόνι και είδαμε να περνάει η πομπή.

Έψελναν σε ελλάσον κλειδί, ένα θρηνητικό τραγούδι, που μου φάνηκε επιβλητικό κι επίσημο γύρω από ένα φέρετρο κι οι παπάδες με μακριά μαλλιά κι επίσημες επικήδειες εσθήτες έψελναν και σε βεβαιώνω πως ό,τι το θρησκευτικό υπάρχει μέσα μου, βουβό και παραμορφωμένο, ανθοβόλησε κάτω απ' αυτή τη θερμή αισθησιακότητα, τόσο απτή, κίτρινη, απαλή. Και μου ήλθαν στο νου τα φώτα των δικών μας ψαράδικων στ' ανοιχτά. Όλοι περπατούσαν στο δρόμο κρατώντας ένα κίτρινο κερί αναμμένο και σ' όλα τα παράθυρα έλαμπαν φωτάκια. Στ' αλήθεια μόνο που δε μας πήραν τα κλάματα, εμάς τους ειδωλολάτρες...”

ΜαρίαΑρβανίτη Σωτηροπούλου

Ο έρωτας στα χρόνια της σύνταξης...

Τώρα γιατί γρινιάζεις;
Λύσσαξες να βγει στη σύνταξη. Να κρατιέστε από το χέρι, να ξαναζήσετε τη χαμένη νιότη..
Πέντε χρόνια τώρα ζείτε, την απόλυτη φαγωμάρα… Τα παιδιά παντρεμένα.. Οι φωνές απούσες..
Τα πρωινά που θρονιάζεται, στο σαλόνι να ακούσει «έξω φωνή», τον Αυτιά με το καφεδάκι (όχι που πίστεψες πως θα τον πίνατε μαζί!)…
Αρχίζεις με τη τσίμπλα στο μάτι την λάτρα το ίδιο φουριόζα σαν πριν…
Τα άπλυτα στο νεροχύτη λιγότερα.. Ε, και;
Οι κατσαρόλες με λιγότερη γέμιση.. Ε, και;
Στριφογυρίζεις με το ξεσκονόπανο ανά χείρας και κάθε τόσο πρέπει να δίνεις μια απάντηση στις ερωτήσεις του:
-Πήρε ο γιος σου τηλέφωνο;
-Μμμμ.
-Τι είπες;
-Ναι χριστιανέ μου! Δεν είπες ναι.. μούγκρισες.
-Θα έρθει η κόρη σου σήμερα;
-Δεν ξέρω!
-Θα πάμε λαική;
-Ναι…..
-Εγραψες τι θέλεις ή θα ψάχνεσαι και θα ξεχάσεις πάλι τα σκόρδα!
-Nαι..
Πράξη δεύτερη.
Μπρος αυτός με το καρότσι και εσύ να ξεφωνίζεις με τη Στάσα που έχεις να την δεις από την περασμένη Τρίτη στον ίδιο πάγκο μπροστά με τα λεμόνια…
-Αννααα που είσαι καλέ;;;
-Ερχομαι .. Γεια σου κορίτσι μου γιατί άρχισε τα βιαστικά του.. φιλιά στα παιδιά….
Μάχη πάνω από τα μπρόκολα.
-Τι τα θέλεις θα σε πειράξει η κολίτιδα και θα σκούζεις πάλι!
Πρέπει πάση θυσία να μάθει ο μανάβης, από τι πάσχει το εντεράκι σου!
Και τις μπανάνες; Που τις άφησες και μαυρίσανε; Και οι μελιτζάνες; Ολο λες θα κάνεις μουσακά και όλο βαριέσαι.. Τι το θέλεις τόσο μεγάλο λάχανο, αυτό είναι για ντολμάδες..
Έχετε λογοφέρει πάνω σε όλα τα ζαρζαβατικά… Εκείνη τη γλάστρα με τα χρυσάνθεμα που δεν ήθελε να κουβαλήσει;
Οι σακούλες αραδιασμένες στο πάτωμα περιμένουν…
Είναι που περίμενες να σε βοηθήσει… Ξανά στον καναπέ!
-Κώστααα έστρωσα.. έλα να φάμε καλέεεεεε…
Και τρώτε αμίλητοι..
Ρεύεται το στήριγμα σου και πάει να τουμπάρει στη κάμαρα.
Αρχίζεις τα τηλέφωνα βιαστικά.. Να πεις μια κουβέντα….
Τ’ απόγευμα πάει στο καφενείο να δει τα παιδιά.. Και εσύ με το πλεχτό να ξεσπάς θυμούς μέχρι να αρχίσει το Τούρκικο.
Το βραδινό, στο τραπέζι του σαλονιού μη και χάσουμε τις ειδήσεις!!! Όλα τα κανάλια!!! Εξω φωνές!!! Και τα νεύρα σου σεργιάνι…


Αντε να έρθει η Κυριακή να έρθουν τα παιδιά, να σου φύγει ο πάτος στις ετοιμασίες και να μη προφτάσεις να χαρείς τα μικρά… μένουν και μακριά.. έχουν τη δική τους καθημερινότητα που δεν επιτρέπει πολλές επισκέψεις…


Δεν σου φταίω.. εσύ τα λες…
Μήπως φταίει η κολίτιδα;
Καληνύχτα Αννα…..

γιαγιά Αντιγόνη

Ουκρανία - Ρωσία - Αμερική - Ευρώπη: Η Επιχείρηση του Πολέμου

Ο Άλεξ Χριστοφόρου είναι πολιτικός σχολιαστής και ανεξάρτητος δημοσιογράφος, γνωστός για το έργο του στη γεωπολιτική, τις διεθνείς υποθέσεις και την επικαιρότητα — συχνά από μια κριτική, αντισυστημική σκοπιά.

Είναι το ένα μισό του The Duran, μιας δημοφιλούς πλατφόρμας στο YouTube και στα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, την οποία συμπαρουσιάζει με τον Αλεξάντερ Μερκούρη. Το προσωπικό του κανάλι στο YouTube περιλαμβάνει σχολιασμό για τις παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις, εστιάζοντας ιδιαίτερα στη Ρωσία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Είναι γνωστός για το κοφτερό, αναλυτικό του ύφος, συχνά παρουσιάζοντας τα βίντεό του ενώ περπατά στους δρόμους πόλεων όπως η Αθήνα ή η Λάρνακα, προσδίδοντας στο περιεχόμενό του έναν πιο άμεσο, ρεαλιστικό χαρακτήρα. Ο Χριστοφόρου τείνει να αμφισβητεί τα κυρίαρχα δυτικά αφηγήματα, ειδικά σε θέματα που αφορούν το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

Γέροντας Σοφιανός Μπογκίου-Ο ''Απόστολος'' του Βουκουρεστίου

 

Αναμφίβολα ο π. Σόφιαν ήταν ένας κρίκος των σταρετς της Ρουμανικής Εκκλησίας  οι οποίοι, όμοια με τους πατέρες του Γεροντικού, φρόντιζε να μεταδώσει τη διδασκαλία  και τον τρόπο που οδηγούν στη θέωση. Όταν επικαλούμαστε το πρόσωπο κάποιου γέροντα , μια κάποια περιέργεια (όχι χρήσιμη άλλα χαρακτηριστική των καιρών μας ) μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ο συγκεκριμένος έχει αποκτήσει τη καρδιακή προσευχή Στη περίπτωση του π. Σόφιαν η απάντηση βρισκόταν αποτυπωμένη στη μορφή του.

      Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1912 στη σημερινή Μολδαβία (Βεσσαραβία) στο χωριό Κοκονέστι Βέκι. Στη βάπτιση πήρε το όνομα Σέργιος. Στα 14 μπήκε σα δόκιμος στη σκήτη Ρούγκι.  Μετά από δύο χρόνια-έχοντας και πολύ ωραία φωνή- γράφτηκε στη  σχολή ψαλτικής της μονής Ντομπρούσα, ενώ το 1932 φοίτησε στο Θεολογικό σεμινάριο της μονής Τσέρνικα όπου είχε συμμαθητή τον μετέπειτα πατριάρχη Ρουμανίας Θεόκτιστο. Το 1937 έγινε μοναχός στη Μονή Νταμπρούσα παίρνοντας το όνομα Σοφιάν ενώ το 1939 χειροτονήθηκε διάκονος. Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Βεσαραβία οι μοναχοί της μονής Ντομπρούσα διώχθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Μονή Καλντορουσάνι της Ρουμανίας..Εκάρη μοναχός στις 25 Δεκεμβρίου 1937.Μεταξύ 1942-1946 φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου,έχοντας ως θέμα στη διπλωματική του εργασία  «Η μορφή του Σωτήρος στην εικονογραφία»

      Το 1945 απεφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Βουκουρεστίου  Στις  15 Νοεμβρίου 1945 χειροτονήθηκε ιερέας στη Μονή  Αντίμ. Το 1958 τον σύνελλαβαν οι κομμουνιστές  μαζί με άλλους 16 διανοούμενους μέλη της πνευματικής κινήσεως «Η καιόμενη βάτος»

      Ο πατέρας Σοφιάν ήταν  άριστος γνώστης της Φιλοκαλίας αλλά και των βαθύτερων ερμηνειών τους από τις γραφές των μεγάλων Ρώσων πνευματικών  Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και του Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, τα οποία μοίραζε δακτυλογραφημένα ,στους πιστούς που ερχόταν  στη Μονή Αντίμ στα  πρώτα χρόνια κατά  τα οποία ήταν ηγούμενος (1950-1960) Καταδικάστηκε σε 16ετη φυλάκιση για ''μηχανορραφία ενάντια στην ασφάλεια του κράτους, μέσω επικίνδυνης μυστικιστικής δραστηριότητας''. Μετά  από 6 χρόνια ελευθερώθηκε. Το όνομά του θα μείνει αιώνια  δεμένο με τη Μονή Αντίμ.

Σε πολλά όμως μοναστήρια άφησε τα ίχνη των χειρών του(ως αγιογράφος) και  τα στόλισε με το ταπεινό κόπο του όπως  στη Σκήτη Νταρβάρι (1964) Μονή Αγαπία (1970), Μονή  Deir-el-harf-Λίβανος(1971), Μονή Ράντου-Βόντα(1973), τον καθεδρικό ναό του  Homs – Συρία(1978) και την εκκλησιά της Hama –Συρίας(1979) κ.α

Μέχρι το 1998 όπου έπεσε στο κρεβάτι του πόνου,από το πετραχείλι του γέροντα Σοφιανού πέρασαν χιλιάδες ψυχές.Τον είχαν ονομάσει «Απόστολο Του Βουκουρεστίου»Εκοιμήθη στις 14 Σεπτεμβρίου 2002 και κατόπιν επιθυμίας του ετάφη στην Μονή Καλνταρουσάνι.

 Ας δούμε τι έλεγε γι τον γέροντα Σοφιανό μία άλλη μεγάλη μορφή του ρουμανικού μοναχισμού ο γέροντας Ιωαννίκιος Μπαλάν:
«Μια ξεχωριστή πνευματική προσωπικότητα,ομόφωνα αναγνωρισμένη ο οποίος τιμάει τον μοναχισμό και την εκκλησία του Χριστού.Ο γέροντας Σοφιανός είναι γνωστός για τρία χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός.Καταξιωμένος αγιογράφος,έμπειρος πνευματικός και καθοδηγητής ψυχών και μοναδικός ψάλτης.Είχε εκ γενετής διαλεχθεί για να ομολογήσει την ευαγγελική αλήθεια μέσω του λόγου και του χρώματος,των πνευματικών του τέκνων και των εικόνων.Στόλιζε τις εκκλησίες με πανέμορφες εικόνες και έκανε τις ψυχές των ανθρώπων ζωντανους ναούς,πνευματικές εικόνες των καλών πράξεων,της αγάπης και τη ταπεινοφροσύνης,όπου αποτυπωνόνταν η ταπεινή μορφή του Σωτήρα Χριστού.Να ανακαινίζει παλιές όμορφες εικόνες και ψυχές ανθρώπων,αυτή ήταν η κλίση και ο σκοπός του γέροντα Σοφιανού.Σε όλα αυτά να προσθέσουμε

στο πνευματικό του πορτραίτο την σπάνια ταπεινοφροσύνη του,την ηρεμία του,την μετριοφροσύνη του,την μακροθυμία του και τις θεολογικές του γνώσεις»

 

Κάθε συνάντηση μαζί του ήταν μία ευκαιρία για ψυχική ανάταση,μία γιορτή.

Ας αφήσουμε όμως τον γέροντα Σοφιανό να μιλήσει:

      -Μια φωνή μέσα από τη καρδιά  μου με παροτρύνει  να ψάξω να βρω  το Πρόσωπο του Κυρίου. Το ψάχνω και ως ταπεινός αγιογράφος , αλλά και επειδή το ζητάει η ψυχή μου ως χριστιανός μοναχός

**

      -Το μίσος ζητάει μίσος . Η αγάπη ζητάει αγάπη. Και όταν βάζεις την αγάπη πάνω από το μίσος είναι  μία  έκπληξη , είναι σαν τη φωτιά με την οποία καις κάποιον.

**

       -Υπάρχουν άνθρωποι που όσα και να τους πεις σχετικά με το Θεό δεν τα δέχονται. Δεν δέχονται τίποτα άλλο από αυτά που γνωρίζουν. Όταν τους μιλάς για το Θεό αρχίζουν να χασμουριούνται και ετοιμάζονται να φύγουν. Εάν κάτι κακό τους συμβεί όμως τότε ίσως να λειώσει αυτή η σκληρή αδιαφορία. Για αυτό υπάρχουν στο κόσμο πόλεμοι ασθένειες και πόνος. Ο πόνος παίζει το ρόλο της φωτιάς που λειώνει και το σίδερο το κοκκινίζει και ύστερα το λυγίζει.

**

-Έρχονται κάποιοι και μου λένε ''Πάτερ,εγώ δεν έχω αμαρτίες''!Αυτό είναι μεγάλο λάθος.Είναι αδύνατο.Ο Άγ.Ιωάννης ο Θεολόγος μας λεει ότι δεν υπάρχει στη γη άνθρωπος χωρίς αμαρτία.Όσο και να προσπαθείς όλο και κάτι σου ξεφεύγει.Για παράδειγμα ο διασκορπισμός του νου μας κατά την ώρα της προσευχής.Διάβαζεις για μισή ώρα αλλά δεν ξέρεις τι διαβάζεις.Είναι μία προσβολή προς τον Θεό αυτό.Μιλάς μαζί Του αλλά το μυαλό σου είναι αλλού.Αν πας για μία ακρόαση σε κάποιον σημαντικό άνθρωπο και αρχίζεις να απαντάς άλλα αντί άλλων,τότε θα σε διώξουν

**

-Λέει  στην Φιλοκαλία ότι ένας άγιος προσευχόνταν από το πρωί μέχρι το βράδυ.Όταν κουραζόνταν διάβαζε την Αγία Γραφή.Ήταν σε μόνιμη επικοινωνία με το Θεό.Πως προευχόνταν,όρθιος,γονατιστός ή με τα χέρια ψηλά δεν ξέρουμε.Κάθε άνθρωπος κάνει διαφορετικές κινήσεις.Ήταν όμως μία προσευχή,που τον υποχρέωνε να κάθεται στατικός σε μία γωνία.

Αυτό βέβαια στην σημερινή εποχή,η οποία είναι αγχωδης και οι ρυθμοί είναι γρήγοροι αυτό είναι δύσκολο να γίνει.Αλλά όσο και να βιαζόμαστε.όπου και να βρισκόμαστε,καλό είναι να λέμε το ''Κύριε Ιησού Χριστέ Υιε Θεού ελέησον με''Ή τουλάχιστον ''Ιησού ελέησον με''Τουλαχιστον αυτές τις δύο λέξεις να λέμε σε όλη μας την ζωή!Δύο λέξεις!

Ήξερα έναν γέροντα ο οποίος γνωρίζω ότι προσευχόνταν αδιαλείπτως.Μια φορά μας μιλούσε για κάποια γεγονότα που συνέβησαν μετά την ρωσική επανάσταση.Έβαλα το χέρι μου στον ώμο του και τον ρώτησα«π.Ιωάννη,τώρα προσεύχεστε»;Η διήγησή του είχε φτάσει στο αποκορύφωμα,όμως η καρδιά του προσευχόνταν.Η προσευχή είχε κατεβεί στην καρδιά του και όταν γίνει αυτό τότε η καδιά προσεύχεται,όπως εμείς αναπνέουμε.Γι'αυτό και εμείς σήμερα μπορούμε να τραφούμε απ'αυτήν την προσευχή

μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis

 

Ο παπά Νικόλας ο ψαράς, ο ιαματικός

 

Ένας ψαράς που έγινε ιερέας σε

μεγάλη ηλικία,ο πατήρ Νικόλαος

Χατζής, μας ενθαρρύνει, από το

παρελθόν, πάνω στο μεγάλο ζήτημα

της πίστης.

O συγγραφέας και χειρουργός οφθαλμίατρος Στέφανος Δημόπουλος γνώριζε επί χρόνια και παρακολουθούσε με πνευματική δίψα πολλά γεγονότα της ζωής του ιερέα.

Τον Φεβρουάριο του 2022, ο πατήρ Νικόλαος, με καταγωγή από το Κρανίδι, εκοιμήθη και μόνο τότε ο κ. Δημόπουλος αποφάσισε να αποκαλύψει δημόσια τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αυτός ήταν Χριστιανός.

Μας μίλησε, πιάνοντας το νήμα από την αρχή της ιεροσύνης του απλού λευίτη:

«Πριν σαράντα χρόνια, στην ηλικία των 50 ετών, χειροτονήθηκε έγγαμος ιερέας ο παπα-Νικόλας, που ήταν ως τότε ψαράς στην πατρίδα του, το Κρανίδι.

Ανέλαβε τα ιερατικά του καθήκοντα στην Καλλονή Τροιζηνίας. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλές αγροτικές περιοχές και χωριουδάκια που δεν είχαν ιερείς.

Ο τότε νεοδιορισμένος μητροπολίτης Ύδρας κ. Ιερόθεος τον εντόπισε και φρόντισε να τον χειροτονήσει.

Ήταν εφημέριος και σε άλλα χωριουδάκια, του είχαν αναθέσει τη Μεταμόρφωση, την Αγία Ελένη, τον Ευαγγελισμό, το κάτω και άνω Φανάρι και τον Καρατζά.

Δεν ήταν κάποιας μόρφωσης ιδιαίτερης ο παπα-Νικόλας ο ψαράς, μα όλοι ήξεραν πως ήθελε να είναι ιερέας.

Κήρυξε πόλεμο με όλα τα θεριά που είχαν βρει ευκαιρία και εκμεταλλεύονταν τους ολιγογράμματους αγρότες και ψαράδες.

Σιγά-σιγά, με το πετραχήλι, τους αγιασμούς και τα μυστήρια της εκκλησίας, έδιωξε από την περιοχή τους μάγους και τις χαρτορίχτρες.

Είχε πίστη απλή.»

Ένα από τα πρώτα θαύματα που συνέβησαν στη ζωή του, το εξέλαβε με απλότητα, σαν να έγινε σε άλλον.

Ο κ. Δημόπουλος μας το μεταφέρει παρακάτω...

«Eίδε κάποτε έναν ψαρά με άδεια τη σακούλα του και θλιμμένο. Παλιός ψαράς ο ίδιος, κατάλαβε τη στεναχώρια του και του πρότεινε να του κάνει δωρεάν αγιασμό στα δίχτυα και στο ψαροκάικο.

Μετά τον αγιασμό είπε του ψαρά να ρίξει τα δίχτυα του στη θάλασσα, αλλά αυτός αρνήθηκε.

Ήταν σίγουρος ότι δεν θα πιάσει πάλι τίποτα.

Ο παπα-Νικόλας επέμενε όμως με πίστη: “Βρε αδελφέ πες πως μου έδινες 2-3 δραχμές για τον αγιασμό, κάνε τον κόπο σαν ανταμοιβή για μένα!”

Στο τέλος ο ψαράς ανοίχτηκε εκεί κοντά και έριξε τα δίχτυα, μέχρι όπου εκόντεψε να γύρει η βάρκα ανάποδα απ’ τα πολλά ψάρια που ψάρεψε.

Χάρισε στον παπα-Νικόλα δύο μεγάλα κοφίνια ψάρια και από τότε, όποτε έπιανε ψάρια, πάντα έστελνε και στον παπα-Νικόλα.

Στην πορεία του, η βοήθεια του Θεού, του φανερωνόταν έμπρακτα και το ομολογούσε.

«Την πρώτη Θεία Λειτουργια που θα τελούσε ο παπα-Νικόλας, όταν πρωτοδιορίστηκε, θα την έκανε στο κάτω Φανάρι, στον ναό του Αγίου Χαραλάμπους.

Όμως βρήκε το ναό σε κακό χάλι και τα καλύμματα της Αγίας Τράπεζας ποντικοφαγωμένα...

Πήγε λοιπόν στο Μοναστηράκι της Αγίας Άννας στο Κρανίδι.

Εκεί ζούσαν δυο μοναχές η Ευοδία και η Συντύχη. Του λέει η Γερόντισσα:

“Έλα εδώ παπα-Νικόλα, πες μου τι συμβαίνει, γιατί σε είδα στον ύπνο μου με έναν άλλο ιερέα, που τον λέγαν παπα-Χαραλάμπη και σαν κάτι να μου ζητούσατε ..

Έχω χάσει τον ύπνο μου, τόσο ζωντανά σας είδα.

Τότε ο παπα-Νικόλας της μίλησε σχετικά και σε τρεις μέρες που ήταν η πρώτη Κυριακάτικη Λειτουργία του στον Άγιο Χαραλάμπη,

η Αγία Τράπεζα είχε ολοκαίνουργια καλύμματα.»

Τα θαύματα είναι έκτακτα γεγονότα που υπερβαίνουν τη φυσική κατάσταση. Πάντα όμως συμβαίνουν για να ακουμπήσει ο άνθρωπος στην πίστη.

Μαζί με τον άνθρωπο που πρωτίστως ωφελήθηκε από το θαύμα, κινείται προς την πίστη και η καρδιά όσων το παρακολούθησαν.

Οι κάτοικοι του Κρανιδίου έγιναν μάρτυρες σ’ ένα θαυμαστό γεγονός και το διηγούνται με το στόμα του κ. Δημόπουλου:

«Μια μέρα ο παπα-Νικόλας πήγε να πάρει τον μισθό του στην Τράπεζα στο Κρανίδι και ο ταμίας έκλαιγε.

“Βρήκαν καρκίνο στην γυναίκα μου παπα-Νικόλα και πάμε στην Αθήνα σε νοσοκομείο”.

“Αδελφέ μου μην κλαις”, τον παρηγόρησε ο παπα-Νικόλας. “Προσευχηθείτε στον Θεό και στους Αγίους του να μεσιτεύσουν και θα σας βοηθήσουν!

Εδώ έχουμε παρακάτω εκκλησάκι του Αγίου Παρθενίου, που έχει σώσει πολλούς καρκινοπαθείς.

Ζητήστε από αυτόν να μεσιτεύσει.

Την επομένη τηλεφώνησε ο ταμίας από το μοναστήρι της Παναγίας Μακρυμάλλης στα Ψαχνά Ευβοίας.

“Παπα-Νικόλα, πάρε ταξί και στο πληρώνω εγώ, έλα να μας βρεις στο μοναστήρι που βρίσκεται η κάρα του Αγίου Παρθενίου για να κάνουμε παράκληση, να ευχαριστήσουμε τον Άγιο, γιατί γιάτρεψε τη γυναίκα μου απ’ τον καρκίνο!

Πήγαμε το πρωί στο νοσοκομείο και δεν έχει τίποτα!

Έγινε θαύμα, μας είπαν και οι γιατροί και δεν υπάρχει πια ο καρκίνος!”»

Άγιος Παΐσιος:

«Έχετε έναν Άγιο συμμαθητή δίπλα σας ( εκεί στό Κρανίδι ) και εσείς, αντί να επωφεληθείτε, τον ενοχλείτε και έρχεστε να πάρετε ευχή από εμένα!»

Η γηραιά κ. Α. διηγήθηκε στον συγγραφέα, που έκανε την καταγραφή των θαυμαστών συμβάντων της ζωής του παπα-Νικόλα, ένα γεγονός που έλαβε χώρα αμέσως μετά τη χειροτονία του.

Πρόκειται για μια μαρτυρία, που δείχνει ότι η υπομονή του πρώην ψαρά προς όλους ήταν στάση αγαπητική κι όχι απλή εκτέλεση καθήκοντος

:«Ο μακαριστός μητροπολίτης Ιερόθεος έστειλε τον παπά-Νικόλα, σε εκκλησιαστική σχολή να συμπληρώσει τις σπουδές του, γιατί ήταν απλά απόφοιτος δημοτικού σχολείου.

Εκεί όμως οι συμμαθητές του ήταν παιδιά ηλικίας γυμνασίου, που αρέσκονταν να κάνουν πλάκα και να τυραννούν τον Παππούλη.

Του χτύπαγαν την πόρτα του δωματίου τη νύχτα, τι δεν σκαρφιζόταν η εφηβική τους ζωηράδα!

Δεν τον άφηναν να προσευχηθεί και να μελετήσει.

Κάποτε οργανώθηκε προσκυνηματική εκδρομή με τη Σχολή για το Άγιο Όρος.

Ο παπα-Νικόλας δεν μπόρεσε ποτέ του νά επισκεφθεί το Άγιον Όρος, παρ' όλο που το επιθυμούσε.

Έπρεπε τα Σαββατοκύριακα να λειτουργεί σε δυό χωριά τουλάχιστον. Έτσι σαν πήγαν οι συμμαθητές του στο Όρος, δεν πήγε μαζί τους.

Όταν οι νεαροί έφτασαν στον Όσιο Παΐσιο, αυτός τους προσφώνησε με τα ονόματά τους ( χωρίς να τούς έχει ξαναδεί ποτέ...)

και ύστερα τους κατσάδιασε για την ανάρμοστη συμπεριφορά τους στον ηλικιωμένο συμμαθητή τους παπα-Νικόλα.

-Έχετε έναν Άγιο συμμαθητή δίπλα σας και εσείς αντί να επωφεληθείτε, τον ενοχλείτε και έρχεστε να πάρετε ευχή από εμένα!

Γύρισαν μες τη νύχτα στο εκκλησιαστικό οικοτροφείο και ξύπνησαν τον παπα-Νικόλα.

Όχι για να τον ενοχλήσουν, αλλά για να του βάλουν μετάνοια.»

Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο παπά-Νικόλας λειτουργούσε και εξυπηρετούσε στο Κρανίδι,

αλλά από Δευτέρα έως Παρασκευή βρισκόταν στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα και εξομολογούσε βοηθώντας πλήθος κόσμου.

Οι ευεργετημένοι τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Ο δε οικείος Μητροπολίτης δίνει τη δική του ερμηνεία για τον παπά-Νικόλα.

Ο κ. Δημόπουλος μιλά μαζί τους:

«Άρχισα να παρακολουθώ σειρά από ιάσεις που γίνονταν με το μύρο που μάζευε ο παπα-Νικόλας από την κάρα του Αγίου Νεκταρίου.

Σε δυο καρκινοπαθείς φίλους μου έκανε θαύματα, και μάθαμε, από μαρτυρίες παππούδων και γιαγιάδων από την Τροιζηνία,

για το ιαματικό χάρισμα του παπα-Νικόλα, σε σημείο που επισκέφθηκα τον Σεβασμιώτατο μητροπολίτη Ύδρας κ. Εφραίμ και τον ερώτησα ευθέως:

“Δεν ξέρω γιατί και πώς έχει αυτό το χάρισμα ο παπα-Νικόλας”, μου απάντησε ο οικείος μητροπολίτης

“το κρύβει όμως επιμελώς”.

Τους έδινε το βαμβάκι με το μύρο σε ένα ωραίο άσπρο φακελάκι, με μια μικρή πλαστικοποιημένη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου,

στον οποίο απέδιδε την τιμή και την ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία.»

«Είδες τι μεγάλη δύναμη έχουν η ιερωσύνη και το σώμα και το αίμα του Χριστού μας;»

Ο παπα-Νικόλας, ο πρώην ψαράς είχε νυχτερινή ζωή προσευχής. Στο σπίτι του δίπλα στον ναό του Αγίου Χαραλάμπους στο κάτω Φανάρι,

φιλοξενούσε πάντα κόσμο, μάστορες κυρίως για τα έργα βελτίωσης του ναού, ελλείψει ξενοδοχείου.

Ένα βράδυ έμειναν στο σπίτι του ιερέα δυο τεχνίτες, ο ένας, συγγενής της κας Α., άσχετος περί τα εκκλησιαστικά, όπως αποκάλυψε στον κ. Δημόπουλο:

«Το πρωί ανέφεραν και οι δύο ότι δεν μπόρεσαν να κοιμηθούν γιατί σείονταν όλο το σπίτι.

Ο μάστορας μάλιστα που κοιμήθηκε ψηλά σε μία ταράτσα είδε τα κεραμίδια του σπιτιού να κυματίζουν ( να τρέμουν...) σαν της θάλασσας το κύμα.

Προβληματίστηκε τόσο πολύ, που άλλαξε η ζωή του.»

Όταν ήταν πια αρκετά μεγάλος σε σωματική αλλά και πνευματική ηλικία, τον κάλεσαν να δώσει την Θεία Μετάληψη σε έναν ψυχορραγούντα

. Ο ίδιος ο παπα-Νικόλας μετέφερε στον κ. Δημόπουλο τα καθέκαστα με ταπεινή αθωότητα:

«Μόλις έφθασε ο παπα-Νικόλας στο σπίτι, έβγαινε ο γιατρός, που τον διαβεβαίωσε ότι ήταν πια αργά και οτι ο ψυχορραγών πέθανε.

Παρά τις προσπάθειες του δεν μπόρεσε να ανανήψει.

Ο παπα-Νικόλας μπήκε στο δωμάτιο και ακούμπησε την Αγία Λαβίδα στο κάτω χείλος και ο πεθαμένος άνοιξε ευθύς το στόμα του.

Τότε ο παπα-Νικόλας έβαλε έναν «Μαργαρίτη», δηλαδή σώμα και αίμα Χριστού και ο άνθρωπος επανήλθε στη ζωή.

Ο γιατρός έψαχνε τον ιερέα να τον ρωτήσει τι του έκανε και τον επανέφερε στη ζωή.

Και ο παπα-Νικόλας τελείωσε την αφήγηση: “Είδες τι μεγάλη δύναμη έχει η ιερωσύνη και το σώμα και το αίμα του Χριστού μας

Ο παπα-Νικόλας τάφηκε το Φεβρουάριο του 2022 στο κοιμητήριο του Κρανιδίου στον οικογενειακό τάφο, όπου βρισκόταν η πρεσβυτέρα του η Αικατερίνη, θαμμένη πριν από δεκαπέντε χρόνια.

Η πίστη του ήταν απλή, λατρευτική, των ακολουθιών και της αφοσίωσης στα θαύματα του Θεού και των Αγίων.

Αυτό από μόνο του είναι θεραπευτικό για όλους. Ένιωθε καλά στη μικρή κοινότητα που ποίμαινε και γι’ αυτό δεν τον γνώριζε ο πολύς κόσμος.

Όμως κι αυτό ήταν ένα ακόμη από τα

χαρίσματά του.

Εκοιμήθη 26/01/2022

_________

*Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

Ορθόδοξη Αλήθεια, 16.11.2022*