Χαίρε τρελέ!

​Καλημέρα, καλό μήνα και καλή εκκλησιαστική χρονιά!

Έλα να τα πούμε λίγο που σε παρακολουθώ τόσο καιρό και αισθάνομαι ότι έχω το θάρρος να σου πω τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι...

Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες το τι γίνεται με το θέμα του αν θα πρέπει να μνημονεύουμε τον Πατριάρχη ή όχι...διαβάζω με ενδιαφέρον άρθρα και κείμενα πατέρων και αδελφών περί του θέματος προσπαθώντας να σχηματίσω και εγώ μια γνώμη, να έχω κάτι να πω αν με ρωτήσουν βρε αδελφέ...

Ακόμη δεν έχω καταλήξει στο 100%.

Τις προάλλες διάβασα ένα πολύ ωραίο άρθρα του π.Βαρνάβα Γιάγκου με τίτλο:

Οι μεγαλομάρτυρες του διαδικτύου και η αλήθεια της πίστης

Είμαι σίγουρος ότι δεν σου έχει ξεφύγει...μπορεί να το έχεις δημοσιεύσει κιόλας, δεν θυμάμαι.

Εκεί λοιπόν, ο πατήρ αυτό δείνει έναν μπούσουλα που με βρίσκει σύμφωνο:

Ένα στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι ο τρόπος αντίδρασής μας. Έχει ειρήνη ή ταραχή; Έχει άγχος ή εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού; Πιστεύουμε ότι από τις πράξεις μας εξαρτώνται η διαφύλαξη της αλήθειας, η προστασία της Εκκλησίας ή αναθέτουμε τα πάντα στον Θεό; Πονούμε για κάθε ελάχιστο αδελφό ή μας είναι αδιάφορη η απώλεια των εκτός Εκκλησίας; Έχουμε τη βεβαιότητα ότι είναι σύμφωνος ο Θεός με τις απόψεις και τις αντιδράσεις μας;

​Διαβάζω σχόλια αδελφών σε διάφορα φόρουμ και αναρτήσεις σε Facebook και blog οι οποίοι με σθένος και με επιχειρήματα, παραπέμποντας λόγια πατέρων και αγίων προσπαθούν να με πείσουν για το ορθό της γνώμης τους...με λόγο έντονο -σχεδόν ταραγμένο- και με επιμονή. Εάν δε κάποιος διαφωνήσει ή προβάλει αντίλογο...νομίζω καταλαβαίνεις...

Όλα αυτά με βάζουν σε σκέψεις...κατ αρχήν σαν εικόνα μου θυμίζουν το αντίθετο το Αγίου Πορφυρίου. Που είναι η ελευθερία η ηρεμία και η αγάπη μέσα στην οποία ο καθένας μας, και ειδικά όσοι είναι εκτός εκκλησίας, θα κάνουν τα δειλά βήματα να πλησιάσουν το Χριστό; Όταν εμείς μαινόμενοι για το δίκιο και Ορθόδοξο αντιλογούμε κατ αυτό το τρόπο και μάλιστα δημόσια; Λες και έχει ανάγκη ο Θεός από εμάς να τον υπερασπιστούμε;

Χαίρομαι να διαβάζω απόψεις αδελφών εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες θεολογικά σε οποιοδήποτε θέμα με αφορά.

Ακόμα και ο π.Αυγουστίνος Καντιώτης τον οποίο πολλοί αδελφοί επικαλούνται λέει:

Γιατί τώρα, μὲ ρωτοῦσαν, ποὺ γίνατε ἐπίσκοπος τῆς Βορείου Ἑλλάδος, δὲν ἐφαρμόζετε ὁ ίδιος τὸν κανόνα καὶ δὲν διακόπτετε τὴν πνευματικὴ σχέσι μὲ τὸν πατριάρχη;

Ἀπάντησις. Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω ὅ,τι πίστευα καὶ τότε. Δὲν ἐφαρμόζω ὅμως ἀκόμη τὸν κανόνα αὐτόν, ὄχι διότι φοβοῦμαι· διεκινδύνευσα ἤδη τὸ θρόνο κατ᾿ ἐπανάληψιν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ ἱ. κανόνων. Ἀλλ᾿ ἐνῷ ἔχω τὴν ἀπόφασι νὰ τὸν ἐφαρμόσω, τρέμω καὶ ἰλιγγιῶ ἐμπρὸς στὴν εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ μία ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔχῃ χαρακτῆρα δονήσεως μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. 

Ἐρευνῶ λοιπὸν καὶ βασανίζω τὸ πρᾶγμα βαθύτερα, καὶ περιμένω πληροφορία τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἰσχυρῶς νὰ μὲ πείθῃ ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα.

Παρακολουθῶ μὲ προσοχὴ καὶ ἀγωνία τὴν ἐξέλιξι τῆς καταστάσεως. Βλέπω, ὅτι καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχοῦν καὶ διερωτῶνται· ποῦ πᾶμε; Κάτι φοβερὸ ἐγκυμονοῦν οἱ καιροί μας. Συνεχῶς προετοιμάζω τὴν ψυχή μου, τὸ ποίμνιό μου, καθὼς καὶ τὶς ψυχὲς τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, γιὰ τὴν κρίσιμη ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Είθε ὁ Κύριος ἀποτρέψῃ ἀπὸ μᾶς τὸ πικρὸ ποτήριο. Είθε νὰ μὴ διασπασθῇ ἡ ἑνότης διὰ τῆς πραγματοποιήσεως ἐνδομύχων πόθων ὡρισμένων οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν πάσῃ ὅμως περιπτώσει τὸ πότε καὶ πῶς θὰ ἐφαρμόσω τὸν ἀνωτέρω κανόνα, δὲν θὰ μοῦ τὸ ὑποδείξουν ἀνεύθυνα πρόσωπα, ἀλλὰ ἡ συνείδησί μου, ἀκούγοντας καὶ τὴ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἐκείνου ποὺ ἀγωνίσθηκε μαζί μου σὲ ἡμέρες σκληρᾶς δοκιμασίας (Ἡ κανονικότης τῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας μου, Ἀθῆναι 1990, σσ. 144-151).

Αφού διάβασα το παραπάνω, αναρωτήθηκα γιατί το σθένος και την ενέργεια αυτή δεν την στρέφουμε προς την κεφαλή της Εκκλησίας της Ελλάδος ώστε να πιεστεί να πάρει κάποιες αποφάσεις...όσο δεν γίνεται αυτό και σαν Χριστιανοί πειραζόμαστε μεταξύ μας αλλά και άκρη δεν βγαίνει...σε οποιοδήποτε θέμα. Ποιος γνωρίζει εάν το Άγιο Όρος που επίσης πολλοί φωνάζουν ότι δεν έχει πάρει θέση επίσημα δεν κάνει ακριβώς αυτό; Πιέζει την Εκκλησία της Ελλάδος να πάρει θέση ώστε να μην διχαστεί ο λαός και η Εκκλησία; Που είναι οι καλοί λογισμοί που πρέπει να βάζουμε για να έχουμε ειρήνη ψυχής και ηρεμία;

Η παραπάνω σκέψη με οδηγεί στη συνέχεια στο ότι για να μην γίνεται αυτό,  σημαίνει ότι όλοι αυτοί που θέλουν να βγουν και να μιλήσουν κατ αυτό τον τρόπο, έχουν απλώς ανάγκη αναγνώρισης και προσωπικής επιβεβαίωσης...δεν αναζητούν πραγματικά λύση στο πρόβλημα απλώς δημαγωγούν σε ένα χώρο στον οποίο κυριαρχεί η απόλυτη ελευθερία...ελευθερία την οποία οι ίδιοι δεσμεύουν για τον ίδιο τους τον εαυτό! Δηλαδή, με τη στάση τους αυτή, στερούνται αυτή ακριβώς την ελευθερία που δίνει η αγάπη του Χριστού αλλά και αποτρέπουν άλλους από το να πλησιάσουν...δεν συζητώ δε για σκοπιμότητες μέσα σε τέτοιου είδους σχόλια και συζητήσεις (τα λεγόμενα Τρολ)...

Για να μην σε κουράσω θα σταματήσω εδώ. Χάρηκα που τα είπαμε και να γράφεις που και που, αν και εγώ σε παρακολουθώ από το blog σου. Μάλλον εγώ δεν σου έχω γράψει τόσο καιρό...

Λεωνίδας.